าต่าง ๆ ไม่ใช่เพราะศาสนาต้องการเชื่อมโยงตัวเองเข้ากับความน่าเบื่อหน่าย แต่ส่วนหนึ่งเป็นเพราะความเบื่อหน่ายอาจถูกมองว่าเป็นเงื่อนไขที่จำเป็นของมนุษย์  เหนื่อยหน่าย ซึ่งพระเจ้าทรงรับไว้ ปัญญาหรือศีลเป็นคำตอบสุดท้าย นักปรัชญาอัตถิภาวนิยมหลายคน เช่นอาเธอร์ โช เปนฮาวเออร์ สนับสนุนมุมมองนี้ มุมมองเรื่องศาสนาท่ามกลางความเบื่อหน่ายนี้ส่งผลต่อความถี่ที่ผู้คนรู้สึกเบื่อ ผู้ที่มีศาสนาสูงกว่าในขณะที่ทำงานที่น่าเบื่อหน่ายรายงานว่ามีความเบื่อหน่ายน้อยกว่าผู้ที่มีศาสนาน้อย คนที่ปฏิบัติงานที่ไร้ความหมายต้องค้นหาความหมายน้อยลง [27]