หนึ่งสาย หรือมากกว่า โปรตีนทำหน้าที่มากมายภายในสิ่งมีชีวิต ได้แก่เร่งปฏิกิริยาเมตาบอลิซึมการจำลองแบบของดีเอ็นเอ การตอบสนองต่อสิ่งเร้าการจัดโครงสร้างให้กับเซลล์และสิ่งมีชีวิตและการขนส่งโมเลกุลจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง โปรตีนแตกต่างจาก โปรตีน อื่นในลำดับต้นๆ ของกรดอะมิโน ซึ่งถูกกำหนดโดยลำดับนิวคลีโอไทด์ของยีนและมักจะส่งผลให้การพับโปรตีนเป็นโครงสร้าง 3 มิติ เฉพาะ ที่กำหนดกิจกรรมของมันสายโซ่เชิงเส้นของกรดอะมิโนที่ตกค้างเรียกว่าโพลีเปปไทด์ โปรตีนประกอบด้วยโพลีเปปไทด์สายยาวอย่างน้อยหนึ่งสาย พอลิเพปไทด์สายสั้นที่มีสารตกค้างน้อยกว่า 20–30 ชนิด มักไม่ค่อยถูกพิจารณาว่าเป็นโปรตีน และเรียกโดยทั่วไปว่าเปปไทด์ เร ซิดิวของกรดอะมิโนแต่ละชนิดถูกเชื่อมเข้าด้วยกันโดยพันธะเพปไทด์และเรซิดิวของกรดอะมิโนที่อยู่ติดกัน ลำดับของกรดอะมิโนที่ตกค้างในโปรตีนถูกกำหนดโดยลำดับของยีน ซึ่งถูกเข้ารหัสในรหัสพันธุกรรม โดยทั่วไป รหัสพันธุกรรมระบุกรดอะมิโนมาตรฐาน 20 ชนิด; แต่ในสิ่งมีชีวิตบางชนิด รหัสพันธุกรรมอาจรวมถึง ซีลีโนซิสเท อี นและ ในอาร์ เคียบางชนิด ไพโรไลซีน ไม่นานหลังจากหรือแม้แต่ระหว่างการสังเคราะห์ สารตกค้างในโปรตีนมักถูกดัดแปลงทางเคมีโดยการดัดแปลงหลังการแปลซึ่งเปลี่ยนคุณสมบัติทางกายภาพและเคมี การพับ ความเสถียร กิจกรรม และท้ายที่สุดคือการทำงานของโปรตีน โปรตีนบางชนิดมีกลุ่มที่ไม่ใช่เปปไทด์ติดอยู่ ซึ่งอาจเรียกว่ากลุ่มเทียมหรือปัจจัยร่วม โปรตีนยังสามารถทำงานร่วมกันเพื่อให้ได้หน้าที่เฉพาะ และมักจะเชื่อมโยงกันเพื่อสร้างคอมเพล็กซ์โปรตีน ที่ เสถียร