อย่างไรก็ตาม เป็นที่ทราบกันดีว่าพื้นที่คุ้มครองทั้งหมดไม่สามารถกว้างขวางเพียงพอสำหรับการอนุรักษ์กระบวนการทางนิเวศวิทยาทั้งหมดและสำหรับสิ่งมีชีวิตทุกชนิด อย่างไรก็ตาม มีความจำเป็นที่จะต้องกำหนดเป้าหมายระดับชาติขั้นต่ำที่ยอมรับได้เพื่อกำหนดเป็นพื้นที่ อนุรักษ์ ป่าในแต่ละประเทศ ความพยายามนี้สามารถปรับปรุงเพิ่มเติมโดยการกำหนดเขตกันชนของป่าธรรมชาติรอบพื้นที่คุ้มครอง ซึ่งเขตกันชนด้านในนั้นอุทิศให้กับการวิจัยขั้นพื้นฐานและประยุกต์ การตรวจสอบด้านสิ่งแวดล้อม การใช้ที่ดินแบบดั้งเดิม การพักผ่อนหย่อนใจและการท่องเที่ยว หรือการศึกษาและฝึกอบรมด้านสิ่งแวดล้อม และเขตกันชนรอบนอกที่ใช้การวิจัยเพื่อตอบสนองความต้องการของชุมชนท้องถิ่น แนวทางการจัดการดังกล่าวสอดคล้องกับหลักการ 8(e) ของหลักการป่าไม้