สวนสาธารณะถูกใช้เพื่อวัตถุประสงค์ต่างๆ นานา จนกระทั่งมีการแปลงให้เป็นสวนสาธารณะอย่างเป็นทางการในช่วงทศวรรษที่ 1830 การใช้งานเหล่านี้ค่อยๆ กลายเป็น เมือง มากขึ้นเมื่อเมืองพัฒนาขึ้น เปลี่ยนจากทุ่งหญ้าเป็นทุ่งฝึกทหาร ลานประหาร สถานที่ชุมนุมสาธารณะ และสุดท้ายเป็นสวนสาธารณะ ในช่วงทศวรรษที่ 1630 หลายครอบครัวใช้พื้นที่ร่วมกันเป็นทุ่งหญ้าเลี้ยงวัว การใช้พื้นที่ส่วนกลางแบบดั้งเดิมนี้สิ้นสุดลงอย่างรวดเร็วเมื่อฝูงสัตว์ขนาดใหญ่ที่เลี้ยงโดยครอบครัวที่ร่ำรวยนำไปสู่การกินหญ้ามากเกินไปและการล่มสลายของพื้นที่ส่วนกลางในฐานะทุ่งหญ้าในปี ค.ศ. 1646 การเลี้ยงวัวถูกจำกัดไว้ที่ครั้งละ 70 ตัว สภาสามัญยังคงเลี้ยงวัวต่อไปจนกระทั่งถูกสั่งห้ามอย่างเป็นทางการในปี พ.ศ. 2373 โดยนายกเทศมนตรีแฮร์ริสัน เกรย์ โอทิส