ในช่วงปลายทศวรรษที่ 1700 และต้นทศวรรษที่ 1800 ระหว่างการปฏิวัติฝรั่งเศส "อารยธรรม" ถูกใช้ในรูปเอกพจน์ไม่เคยอยู่ในรูปพหูพจน์ และหมายถึงความก้าวหน้าของมนุษยชาติโดยรวม ยังคงเป็นเช่นนี้ในภาษาฝรั่งเศส การใช้ "อารยธรรม" เป็นคำนามนับได้มีการใช้เป็นครั้งคราวในศตวรรษที่ 19 แต่ได้กลายเป็นเรื่องธรรมดามากขึ้นใน ภายหลังศตวรรษที่ 20 บางครั้งก็หมายถึงวัฒนธรรมนับได้ในบริบทของชาติพันธุ์วรรณนา ) เฉพาะในความหมายทั่วไปเท่านั้นที่เป็นไปได้ที่จะพูดถึง "อารยธรรมในยุคกลาง" ซึ่งในความหมายของอีเลียสคงจะเป็นคำอุทาน ในศตวรรษที่ 18 อารยธรรมไม่ได้ถูกมองว่าเป็นการพัฒนาเสมอไป ความแตกต่างที่สำคัญทางประวัติศาสตร์อย่างหนึ่งระหว่างวัฒนธรรมและอ อารยธรรม มาจากงานเขียนของRousseau โดยเฉพาะอย่างยิ่งงานของเขาเกี่ยวกับการศึกษาEmile ในที่นี้ อารยธรรมที่มีเหตุผล มากขึ้น และขับเคลื่อนสังคม ไม่สอดคล้องกับธรรมชาติของมนุษย์ อย่างสมบูรณ์ และ "ความเป็นมนุษย์ทั้งหมดจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อมีการฟื้นคืนหรือใกล้เคียงกับเอกภาพทางธรรมชาติดั้งเดิมหรือที่มีเหตุผลล่วงหน้าเท่านั้น" (ดู ความป่าเถื่อนอันสูงส่ง ) จากนี้ แนวทางใหม่ได้รับการพัฒนาโดยเฉพาะในเยอรมนี ครั้งแรกโดยJohann Gottfried Herderและต่อมาโดยนักปรัชญา เช่นKierkegaardและNietzsche.