การนำวัสดุกลับมาใช้ใหม่เป็นการปฏิบัติทั่วไปในประวัติศาสตร์ของมนุษย์ส่วนใหญ่ โดยมีผู้ให้การสนับสนุนที่บันทึกไว้ย้อนหลังไปถึงเพลโตในศตวรรษที่สี่ก่อนคริสต์ศักราช ในช่วงที่ทรัพยากรหายาก การศึกษาทางโบราณคดีเกี่ยวกับกองขยะโบราณแสดงให้เห็นขยะในครัวเรือนน้อยลง (เช่น ขี้เถ้า เครื่องมือที่แตกหัก และเครื่องปั้นดินเผา) ซึ่งหมายความว่าขยะจำนวนมากถูกรีไซเคิลแทนวัสดุใหม่ อย่างไรก็ตามโบราณวัตถุทางโบราณคดีที่ทำจากวัสดุรีไซเคิลได้ เช่น แก้วหรือโลหะ อาจไม่ใช่วัตถุดั้งเดิมหรือมีลักษณะเหมือนกัน ด้วยเหตุนี้เศรษฐกิจรีไซเคิลโบราณที่ประสบความสำเร็จอาจกลายเป็นสิ่งที่มองไม่เห็นเมื่อการ รีไซเคิล มีความหมายเหมือนกันกับการหลอมซ้ำมากกว่า ใช้ซ้ำ ใน ยุค ก่อนอุตสาหกรรมมีหลักฐานว่า มีการรวบรวม เศษทองแดงและโลหะอื่นๆ ในยุโรปและหลอมละลายเพื่อนำกลับมาใช้ใหม่อย่างต่อเนื่อง การรีไซเคิลกระดาษมีการบันทึกครั้งแรกในปี ค.ศ. 1031 เมื่อร้านค้าในญี่ปุ่นขายกระดาษที่ไม่ใช้แล้ว ในอังกฤษ ฝุ่นและขี้เถ้าจากไฟไม้และถ่านหินถูกเก็บโดย " คนเก็บฝุ่น " และนำไปรีไซเคิลเป็นวัสดุฐานสำหรับทำอิฐ รูปแบบของการรีไซเคิลเหล่านี้ได้รับแรงผลักดันจากข้อได้เปรียบทางเศรษฐกิจในการได้รับวัสดุรีไซเคิลแทนที่จะเป็นวัสดุบริสุทธิ์ และความจำเป็นในการกำจัดขยะในพื้นที่ที่มีประชากรหนาแน่นมากขึ้น