นักวิจัยแสดงให้เห็นว่าในขณะที่พวกเขาสามารถใช้การวิเคราะห์มาตราส่วนเพื่อแสดงให้เห็นถึงความปลายเปิดในบริบทของวิวัฒนาการและความรู้ความเข้าใจ มีความแตกต่างระหว่างการสร้างบางสิ่งบางอย่าง ซึ่งยกตัวอย่างเช่น การสร้างภาพแมวนั้นทำได้ดีอย่างไม่มีสิ้นสุด กับบางสิ่งที่เบื่อกับการสร้างภาพแมว ตัดสินใจลุยงานเพลงแทน ในระบบวิวัฒนาการประดิษฐ์ การก้าวกระโดดเชิงคุณภาพเหล่านี้ต้องได้รับการคาดหมายจากโปรแกรมเมอร์ พวกเขาจำเป็นต้องสร้างโลกเทียมที่ดนตรีเป็นไปได้สำหรับ สิ่งมีชีวิต ที่จะตัดสินใจเป็นนักดนตรี ในระบบต่างๆ เช่น เครือข่ายนิวรัล แนวคิดต่างๆ เช่น สิ่งที่เป็นนามธรรมจะจับได้ง่ายกว่า ดังนั้นใคร ๆ ก็เริ่มจินตนาการถึงวิธีการที่ประชากรของตัวแทนที่มีปฏิสัมพันธ์สามารถสร้างปัญหาใหม่ ๆ เพื่อแก้ไขกันเองได้ งานนี้ทำให้เกิดคำถามที่ลึกซึ้งและน่าสนใจ วิวัฒนาการ ตัวอย่างเช่น หากแรงผลักดันสำหรับความแปลกใหม่เชิงคุณภาพที่แตกต่างกันในระบบการคำนวณเกิดขึ้นภายในจากสิ่งที่เป็นนามธรรม อะไรเป็นตัวกำหนด ความหมาย ของระบบประดิษฐ์ที่แปลกใหม่ที่สร้างขึ้น การเรียนรู้ของเครื่องแสดงให้เห็นว่าบางครั้งนำไปสู่การสร้างภาษาเทียมโดยการโต้ตอบกับตัวแทนการคำนวณ แต่ภาษาเหล่านี้ยังคงมีพื้นฐานมาจากงานที่ตัวแทนร่วมมือกันแก้ไข หากตัวแทนพึ่งพาการโต้ตอบภายในระบบจริง ๆ เพื่อขับเคลื่อนความปลายเปิดให้ห่างไกลจากสิ่งใดก็ตามที่ถูกจัดให้เป็นวัสดุเริ่มต้น มันจะเป็นไปได้ไหมที่จะรับรู้หรือตีความสิ่งต่าง ๆ ที่ออกมา หรือต้องเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีชีวิต ในระบบดังกล่าวเพื่อที่จะเข้าใจความร่ำรวยของมัน?