ประมาณ ค.ศ. 1,000 เกือกม้าหล่อทองแดงที่มีรูตะปูกลายเป็นเรื่องธรรมดาในยุโรป การออกแบบที่มีขอบด้านนอกเป็นสแกลลอปและรูตะปูหกรูเป็นเรื่องปกติ ตาม Gordon Ward ขอบสแกลลอปถูกสร้างขึ้นโดยการเจาะรูตะปูสองครั้งทำให้ขอบนูนออกมา ศตวรรษที่ 13 และ 14 ทำให้เกิดการผลิตเกือกเหล็กอย่างแพร่หลาย ในช่วงเวลาของสงครามครูเสด (ค.ศ. 1096–1270) เกือกม้าแพร่หลายและมักถูกกล่าวถึงในแหล่งข้อมูลที่เป็นลายลักษณ์อักษรต่างๆ ในช่วงเวลานั้น เนื่องจากมูลค่าของเหล็ก เกือกม้า จึงเป็นที่ยอมรับแทนเหรียญในการจ่ายภาษี ในศตวรรษที่ 13 รองเท้าถูกปลอมแปลงในปริมาณมากและสามารถซื้อพร้อมทำ การใส่เกือกร้อนซึ่งเป็นกระบวนการขึ้นรูปเกือกม้าที่อุ่นทันทีก่อนที่จะวางบนหลังม้า กลายเป็นเรื่องธรรมดาในศตวรรษที่ 16 จากความต้องการเกือกม้า งานฝีมือของช่างตีเหล็กกลายเป็น "หนึ่งในงานฝีมือหลักที่ยิ่งใหญ่ของยุคกลางและสมัยใหม่ บทความเรื่อง "No Foot, No Horse" ตีพิมพ์ในอังกฤษในปี 1751 ในปี พ.ศ. 2378 สิทธิบัตร แรกของสหรัฐอเมริกา สำหรับเครื่องจักรผลิตเกือกม้าที่สามารถผลิตเกือกม้าได้ถึง 60 อันต่อชั่วโมงนั้นออกให้แก่ Henry Burden ใน แคนาดาช่วงกลางศตวรรษที่ 19 เกือกม้าในบึงป้องกันไม่ให้ม้าจมลงไปในโคลนที่ไหลลงระหว่างการสร้างเขื่อนกั้นน้ำ ในการออกแบบทั่วไป เกือกม้าโลหะจะยึดรองเท้าไม้แบนให้เข้าที่