การป้องกันมีบทบาทสำคัญในการลดอุบัติการณ์และความรุนแรงของการบาดเจ็บไขสันหลัง การปรับปรุงการดูแลผู้ป่วยก่อนถึงโรงพยาบาล รวมถึงคำแนะนำอย่างแพร่หลายเกี่ยวกับหลักการปฐมพยาบาลและการแนะนำหลักการตรึงไขสันหลังระหว่างการช่วยเหลือและเคลื่อนย้าย อาจช่วยลดการบาดเจ็บเพิ่มเติมที่เกิดขึ้นหลังจากการบาดเจ็บครั้งแรกได้ การเพิ่มความตระหนักรู้ของสาธารณชนเกี่ยวกับปัจจัยเสี่ยงที่นำไปสู่การบาดเจ็บที่ศีรษะและไขสันหลัง การบังคับใช้เข็มขัดนิรภัย และการติดตั้งถุงลมนิรภัยในรถยนต์ยังมุ่งเป้าไปที่การลดความรุนแรงของการบาดเจ็บเป็นเวลาหลายทศวรรษที่สันนิษฐานว่าเมื่อเกิดการบาดเจ็บที่ไขสันหลัง ความเสียหายต่อระบบประสาทส่วนกลาง (CNS) จะเกิดขึ้นอย่างถาวรและไม่สามารถซ่อมแซมได้ ในตอนต้นของศตวรรษที่ 21 หลักความเชื่อดังกล่าวไม่ได้อยู่ในความคิดของนักวิทยาศาสตร์ แพทย์ ผู้ป่วยและครอบครัวของพวกเขา ในห้องทดลองทั่วโลก การวิจัยมุ่งเน้นไปที่แนวทางทั่วไปสองแนวทาง ได้แก่ รอยฟกช้ำ การป้องกันการบาดเจ็บทุติยภูมิและการซ่อมแซมความเสียหายที่เกิดขึ้น คำว่า การบาดเจ็บทุติยภูมิ ใช้เพื่ออธิบายการสังเกตว่าโครงสร้างของระบบประสาทส่วนกลางซึ่งรอดพ้นจากการบาดเจ็บทางกลเบื้องต้น เสียชีวิตในเวลาต่อมาเนื่องจากการเสื่อมสภาพของสภาพแวดล้อมในบริเวณที่เกิดการบาดเจ็บ ปริมาณของการบาดเจ็บของเนื้อเยื่อทุติยภูมิอาจมีขนาดใหญ่กว่าที่เกิดจากการบาดเจ็บหลักอย่างมีนัยสำคัญ ดังนั้น การระบุสารและวิธีการรักษาที่ช่วยลดการบาดเจ็บขั้นทุติยภูมิสามารถปรับปรุงผลลัพธ์โดยรวมจากการบาดเจ็บไขสันหลังได้ การศึกษา การแยกตัว และการจัดการเซลล์บางประเภทได้ช่วยให้การวิจัยก้าวหน้าขึ้นโดยมุ่งเป้าไปที่การซ่อมแซมการบาดเจ็บ คำมั่นสัญญาโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องนี้คือสเต็มเซลล์ซึ่งสามารถช่วยซ่อมแซมโครงสร้างระบบประสาทส่วนกลางที่เสียหายได้