ยาแก้ปวดอาจแบ่งได้เป็น 2 ประเภท ได้แก่ ยาต้านการอักเสบซึ่งช่วยบรรเทาความเจ็บปวดโดยลดการตอบสนองต่อการอักเสบเฉพาะที่ และสารโอปิออยด์ซึ่งออกฤทธิ์ต่อสมอง ยาแก้ปวด opioid ครั้งหนึ่งเคยถูกเรียกว่ายาเสพติดเพราะสามารถกระตุ้นให้หลับได้ ยาแก้ปวด opioid สามารถใช้เพื่อบรรเทาอาการปวดอย่างรุนแรงในระยะสั้นหรือระยะยาว ในทางตรงกันข้าม สารต้านการอักเสบจะใช้เพื่อบรรเทาอาการปวดในระยะสั้นและสำหรับอาการปวดเล็กน้อย เช่น อาการปวดศีรษะ กล้ามเนื้อตึง ฟกช้ำ ยาแอสไพริน หรือโรคข้ออักเสบยาแก้ปวดต้านการอักเสบส่วนใหญ่มาจากสารประกอบ 3 ชนิดที่ค้นพบในศตวรรษที่ 19 ได้แก่ กรดซาลิไซลิก ไพราโซโลน และฟีนาซีติน (หรืออะซีโตฟีเนทิดิน) แม้ว่าจะไม่เกี่ยวข้องกับสารเคมี แต่ยาในตระกูลเหล่านี้มีความสามารถในการบรรเทาอาการปวดเล็กน้อยถึงปานกลางผ่านการกระทำที่ลดการอักเสบที่แหล่งกำเนิด กรดอะซิติลซาลิไซลิกหรือแอสไพรินซึ่งได้มาจากกรดซาลิไซลิกเป็นยาแก้ปวดอ่อนๆ ที่ใช้กันแพร่หลายมากที่สุด ยานี้ถือเป็นยาต้นแบบสำหรับยาแก้ปวดต้านการอักเสบ ซึ่งมีอีก 2 ชนิดหลัก ได้แก่ อะเซตามิโนเฟน (อนุพันธ์ของฟีนาซีติน) และยาที่คล้ายแอสไพริน หรือยาต้านการอักเสบที่ไม่ใช่สเตียรอยด์ (NSAIDs) ซึ่งรวมถึงสารประกอบอย่างไอบูโพรเฟน นาพรอกเซน และฟีโนโพรเฟน อนุพันธ์ของไพราโซโลน (Pyrazolone) มีข้อยกเว้นบางประการ ปัจจุบันไม่ได้ใช้อย่างแพร่หลายในหลายประเทศแล้ว เนื่องจากมีแนวโน้มที่จะทำให้เกิดการติดเชื้อเฉียบพลันที่รู้จักกันในชื่อว่า